Er was een tijd waarin ik verdwaald was in de schaduw, omringd door de fluisteringen van twijfel en pijn. Het duister leek mij vast te houden, als een mist die niet optrok, als een last die niet werd verlicht. Mijn hart zocht naar houvast, mijn Ziel hunkerde naar waarheid, maar de weg voor mij was verborgen onder de sluier van angst en vergetelheid.

Toch, zelfs in de diepste wanhoop en duisternis, brandde ergens nog een kleine vlam. Een onzichtbare kracht riep mij, zacht maar onmiskenbaar — een fluistering in de wind, een teken in de sterren, een diep weten dat mijn pad elders lag... Ik voelde hoe de Aarde mij riep, haar stem vervlochten met de wortels onder mijn voeten en de stroming van het water om mij heen. Het was in dat moment van overgave dat de Sjamanen en Meesters mij vonden — of misschien was het zo dat ik hen vond, geleid door een kracht die groter was dan ik kon bevatten.

Met hun gezangen en rituelen wekten ze iets ouds in mij, iets wat altijd had gesluimerd onder de lagen van pijn, conditionering en angst. Ze leerden me luisteren, niet alleen met mijn oren, maar met mijn hele wezen. Ik hoorde de stem van de bomen, de fluistering van de rivieren en de eeuwenoude verhalen die in de wind dansten. Langzaam begon ik te begrijpen en te herinneren dat het licht waar ik naar zocht, nooit verdwenen was. Het had zich slechts verscholen, wachtend op het moment dat ik bereid was om het weer te omarmen.